Recenzja filmu “Chemia”- emocjonalny szantaż widza.

“Chemia” to film wydmuszka, żerujący na emocjach jakie w widzu wywołuje choroba, którą jest rak. Reżyser Bartek Prokopiewicz chciał zmierzyć się z tym trudnym tematem i niestety poległ, jedyne co może stępić moją krytykę to fakt, że był mężem Magdaleny Prokopowicz- założycielki Fundacji Rak’n’Roll. Na pewno ją pamiętacie, to ta dziewczyna, która zbierała na cycki, dragi i włosy. Niestety jej się nie udało. Jej mężowi mogło ale…. 

 

 

Film ma w sobie ładunek emocji, myślę że są one do bólu szczere. Jak by nie patrzeć to film nawiązujący do życia jego żony. Jednak brak temu obrazowi głębi. Czasem nie warto rzucać się na głęboką wodę, czego przykładem jest artystczna wtopa filmu “Chemia”. Przykro to pisać gdy wie się, że to film bliski reżyserowi, ale chcę być szczera w swojej opinii. Po pierwszych pięciu minutach chiałam wyjść z kina, po kolejnych czułam niesmak i rozdrażnienie. Zapytacie, dlaczego?

Zacznę więc od początku.

Losy bohaterów filmu splatają się ze sobą pewnego pieknego dnia. Ona rzuca pracę, przywdziewa kolorową sukienkę i w szalonym rajdzie, gna ulicami Warszawy. Na parkingu spotyka jego. Kim jest? To Benek- fotograf, znudzony życiem ponurak, myślący o samobójstwie. Między nimi rodzi się uczucie. Jesteśmy obserwatorami jak trwa idylla, namietność i nawet nie wiem co jeszcze. Wszystko to ukazane jak w teledysku. Obrazy zmieniają się niesamowicie szybko jak w kalejdoskopie a dialogi przyprawiają o mdłości.

 

 

Tę sielankę przerywa wyznanie miłości Benka do Leny. Niestety facet dostaje obuchem w łeb, gdy dowiaduje sie, że jest w tym związku ktoś jeszcze… Tak. To rak, w dodatku nieleczony. Gość jednak się nie poddaje i nakłania ukochaną by wyszła za niego za mąż. By tego było mało, okazuje się, że główna bohaterka jest w ciąży. Rozpoczyna się nierówna walka z nieustępliwym wrogiem i czasem, który pozostał. Tu film zaczyna choć trochę widza wciągać. Postać lekarki prowadzącej to jedna z niewielu, które da się lubić. Próżno jednak szukać zalet tego filmu, choć może wytchnienia dają animowane wątki, które obrazują zniszczenia jakie czyni podstępna choroba. Muzyczne wstawki, niczym grecki chór, irytują i przypominają zawodzenie męczonego kota. Irytujące są sceny gdzie oboje nie wiedzą czego chcą. Walczyć czy się poddać. Widz zaczyna żałować, że siedzi w kinie i patrzy na ten obraz. Mało tego, powiem dosadniej, widz przestaje współczuć kobiecie walczącej ze śmiertelną chorobą. On chce już końca tego koszmaru.

 

 

Reżyser non stop żongluje stereotypami i pustymi emocjami. Wszystko uzupełnia pełnymi patosu dialogami, kompletnie odrealnionymi. Forma filmu jest chyba zbyt artystyczna. Poważny temat potraktowano w sposób banalny. Film w swoim zamierzeniu miał poruszyć widza i zwrócić jego uwagę na niezwykle ważny temat, jakim jest walka z rakiem piersi. Tak się jednak nie stało. Powstał obraz, który razi pustką. Pod ładnym opakowaniem otrzymujemy wydmuszkę. Czuć tu dysonans między dwojgiem ludzi, walką i wplecionym w to wszystko dzieckiem. Zamysł był świetny i naprawdę mógłby to być bardzo dobry film, jednak ilość udziwnień i irytująca muzyka sprowadzają “Chemię” na dno. Ciągły patos i walka doprowadziły, że nawet nie czułam współczucia w scenie gdy Lena- główna bohaterka przygotowuje zapasy jedzenia dla rodziny. Ta scena powinna wycisnąć łzy a ja czekałam tylko końca. Tak! Końca, bo wiedziałam, że umrze. Niestety reżyser i tu schrzanił sprawę. Dłużyzna pożegnania, kolacja we dwoje, spacer po cmentarzu i odeście ukochanej w ramionach męża na grobie. No litości…

 

Ja jako widz, nie miałam czasu by pomyśleć, nabrać dystansu, współczuć tej kobiecie. Nie, reżyser uznał, że lepiej podać mi wszystko na tacy. I tu się mylił! Ja oczekiwałam filmu o trudnej chorobie, o realnym bólu i życiu. Historii o godzeniu się z nieuchronnym losem a nie patosu i banału. Żałuję, że Prokopowicz nie oddał scenariusza w inne ręce, może byłaby szansa na uratowanie tego obrazu. “Chemia” to ckliwy wyciskacz łez a nie film o kobietach, walczących o bycie z rodziną, życie. Brak w tym dziele równowagi, ja wyszłam z kina zirytowana, i wierzcie mi wcale nie tym, że bohaterka przegrywa walkę. Byłam zła, że straciłam czas na film, który może i był katharsis dla jego twórcy, ale nie dla mnie!