W XVIII wieku Hobbes upowszechnił tezę i powiedzenie, które każdy z nas zna :
“Człowiek człowiekowi wilkiem “.
Wierzył, że ludźmi kieruje egoizm, dążenie do zaspokojenia swoich potrzeb, swojego ego.
Czy ma rację?
Czy naprawdę tacy jesteśmy?
Czy od zarania dziejów jesteśmy egoistami?
Niestety w dużej mierze muszę się z tym zgodzić.
Żyję na tym świecie wystarczająco długo by niejednokrotnie doświadczyć tego zjawiska na własnej skórze.
Nauczyłam się odróżniać ludzi dwulicowych niegodnych mojego zaufania od osób z którymi można by zjeść i miskę ryżu.
Wiek mój pozwala mi się zdystansować od ludzi maluczkich.
Nabrałam dystansu do spraw błahych, obgadywania czy ostracyzmu.
Jestem już dużą dziewczynką, że nie wyolbrzymiam spraw, które tak naprawdę na to nie zasługują.
Dlaczego?
Odpowiedź jest prosta szkoda na takich ludzi mojego czasu i energii.
Najgorsze jest to, że są to ludzie nie posiadający własnego życia i karmią się cudzym.
Żal mi tylko tych nieszczęsnych stworzeń.
I nie mam tu na myśli ludzi, którzy dołki pod innymi kopią, bo wiem, iż któregoś dnia sami do niego wpadną.
Żal mi wilków bo porównanie ich do tych toksycznych ludzi poprostu jest krzywdzące.
Człowiek jest bardziej okrutny bo rani drugiego człowieka tylko dla połechtania swojego ego.
Wilk atakuje tylko jak jest głodny lub zagrożony.
Maluczkich zostawiam samym sobie z nadzieją, że karma do nich wróci bo ja rąk swoich burudzić nie zamierzam.
Niestety, tak to jest. Na całe szczęście są jeszcze ludzie, którzy bezinteresownie pomagają innym.
P.
Fakt i dzięki za to, że są i chcą być pomocni