Poślubiona armii

Nie noszę munduru, broni ani furażerki… A jednak jestem poślubiona armii. Zapytasz jak? To przecież nie jest możliwe! Jednak jesteś w błędzie, mimo tego, że munduru nie noszę to jestem częścią armii. Tym fragmentem, którego nie widać. Stopnia nie mam, bo pagonów nie noszę wiec rozkazów nie przyjmuję a jednak w sporej mierze mnie dotyczą. Gdzie nie spojrzę widzę żołnierzy, ileż to razy spędzałam dnie obserwując niebo. Po ryku silnika rozróżniam typy samolotów. Od najmłodszych lat wojsko jest ze mną a ja z nim. Kim jesteś, zapytasz?

 

Poślubiona armii

Ja, kobieta… poślubiona armii a mimo to nie igram z własnym życiem, nie narażam się na pierwszej linii ognia, nie jeżdżę na misje. Jestem tą która zostaje na tyłach, każdego dnia otacza opieką, gra często role matki i ojca. Ja, kobieta wychodząc za mąż poślubiłam nie tylko faceta, którego kochałam. W pakiecie dostałam też wojsko i wszystko co z nim związane. Długie samotne wieczory, lęk o bezpieczeństwo osoby, którą kocham, stres i życie na walizkach. Jestem poślubiona armii. Podpisałam swoistą umowę na życie nie tylko z mężczyzną, którego kocham, ale i jego zawodem. Kochając mojego faceta musiałam pokochać zawód jaki wykonuje. Zaakceptować ból rozłąki, strach o jego życie, ciągłe zmiany. To ja jestem na drugiej linii, ciągle bez urlopu, opiekując się domem i rodziną niczym Westalka. Kim jestem? Kobietą, Żoną Żołnierza. Jestem poślubiona armii.

Żona Żołnierza

Myślisz, teraz przecież to nic wielkiego, a jednak … On wychodząc do pracy każdego dnia naraża swoje życie, to jest wpisane ryzyko w jego zawód. Biorąc ślub z facetem w którym się zakochałam, miałam tego świadomość. Tradycją jest w wojskach lotniczych, by ślub mężczyzna brał w mundurze, ma to uświadomić wybrance jego serce, że od tej chwili jest też poślubiona armii. Myślisz sobie super musi wyglądać taka ceremonia, owszem nie jest to codzienny widok i robi wrażenie. Szczególnie gdy na koniec przechodzi się przez szpaler utworzony przez kolegów. Pamiętam, jak wychodząc z takiego szpaleru jeden z nich kordzikiem lekko mnie uderzył w cztery litery z tymi słowami: “Witamy w rodzinie, teraz jesteś też poślubiona armii” . I miał rację, bo życie jako żona żołnierza jest ciężkie. Rozłąka i ciągłe czekanie… na telefon od niego, bo jest na drugim krańcu globu, samotne kolacje, uczenie się kolejnych fachów: hydraulika, mechanika, elektryka… I ten czas gdy tłumaczysz dziecku kolejny już raz, że tata jest daleko, ale wróci… bo obiecał, że wróci….

Ciągła obawa…

Życie kobiet takich jak ja, to ciągła obawa. Czy on zdąży wrócić nim urodzę lub kiedy się przeprowadzimy. Żony są na drugim planie, ale to im należy się podziękowanie. Poślubiona armii, choć nie walczy to musi być silna jak jej mąż. Na jej barkach wiele spoczywa a tak wielu o tym nie ma pojęcia. Pisząc ten post pod wpływem chwili emocji jakie się we mnie zebrały chciałam opowiedzieć Wam, jak czasem jest ciężko kobiecie, która ze łzami w oczach żegna swojego faceta i nie ma pojęcia czy on wróci. Strach jaki czuje, odpowiedzialność za dzieci i tęsknota to chleb powszedni żon żołnierzy. I choć to oni- żołnierze stoją w pierwszej linii my kobiety stoimy tuż za nimi.